Na een week

Dis is Maandag 1 Junie en ons is terug in Tygerberg. Klomp boksies met proppe, kabels en drade wat honderde duisende kos. Versekering aangepas en te kan betaal as iets verkeerd loop.

Sy wys ons alles en sit die dingetjie aan. 'n Gekrabbel en dis al ...

Die eerste ervarings was verwarrend. Klanke bloot ‘n gekrap en ‘n ge-tjir. Na so ‘n halwe dag begin die letter “S” hoorbaar word en toe enige kragtige drieletter woord. Kroegtaal net die ding!

Teen die aand my eie stem kon ontrafel en by die tweede dag die woorde van musiek kon volg en gesprekke stadig maar seker duidelik word. Kyk nou na 7e Laan (mag maar kommin wees!) met ‘n papier op die skerm geplak om die onderskrifte te blok!

Die mooiste was dat na seker tien jaar wat ek altyd aan Kasper se nek moes voel of hy spin, hy gister op my spring en luidrugtig, “Durrrr, Durrrr”!

Donderdag weer verder die instellings verfyn. Gesprekke word al makliker selfs al is dit oor 'n mikrofoon.

Die telefoon nog glad nie, maar daar is ook maniere met Bluetooth.

Sondag na die Laerskool Eistedfodd in Stellenbosch. Skerp klanke werk mooi. Die klavier, tromme en ook die harp. 

Viool, Tjello, blokfluit en klarinet ongelukkig vaag en dof. 

As die kore sing is dit nogal mooi en dit werk! Durbanville Laerskool onder die septer van Meneer Nortier die sterre ... al weer!

Nou elke week twee keer na die hospitaal gaan vir die fyner instellings. Jou mond hang oop as jy die tegnologie agter dit sien. In die Wes-Kaap alleen is al honderde stokdowe mense so ‘n nuwe lewe in gehelp. Baie van hulle kinders onder vyf jaar oud en jy word stil van die genade en vreugde wat die wetenskap vir hulle kon gee.

Die pad was moeilik, veral vir my gesin, maar ons wen, hoofsaaklik omdat daar mense soos jy is wat agter alles staan en nooit opgee nie.